Κυριακή των Μυροφόρων: Η γυναίκα του Χριστιανισμού και του σήμερα.

Είχε και αυτή τη συνέπεια η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ευσεβείς Χριστιανοί. Συνέπεια πού φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Να δώσει τιμητική θέση στη γυναίκα. Να την ανασύρει από το περιθώριο της ζωής και να την αναδείξει προσωπικότητα άξια για πρότυπο και στους άνδρες. Να  τονίσει πως σάν « εικόνα Θεού» και αυτή, έχει τη θέση της μέσα στην κοινωνία και είναι δυνατόν να παίξει σημαίνοντα ρόλο μέσα στο χώρο της πνευματικής ζωής και δραστηριότητας. Την αφορμή την έδωσαν οι Μυροφόρες. Με την φλόγα της καρδιάς τους που έδιωξε τη φυσική τους δειλία και απομάκρυνε κάθε φόβο, κέρδισαν για τον εαυτό τους και για κάθε γυναίκα αυτή τη μεγάλη τιμή: Να πορευθούν πρώτες στο σφαλισμένο και φρουρούμενο τάφο του Διδασκάλου,να διατυπώσουν πρώτες το εκπληκτικό γεγονός της Αναστάσεως, να συναντήσουν πρώτες τον Αναστάντα Κύριο, να δεχθούν της χαράς την ευλογία από το θριαμβευτή του θανάτου, να γίνουν πρώτες αυτές μάρτυρες και κήρυκες του Αναστημένου Χριστού.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Έτσι ζουν οι Άγιοι.

Εάν ο νους δεν ησχολείτο με τα ορατά, αλλά γρηγορούσε συνεχώς και σκεπτότνα τον Θεόν, τότε δεν θα είχε νοήματα “εν χρήσει”, δεν εθα είχε πληρότητα νοημάτων, θα ήταν κενός, εκζητών μόνον Κύριον τον Θεόν. Τότε ο Θεός θα μπορούσε να γίνη ορατός δια της αισθήσεως της πνευματικής νοήσεως.

Άρα δεν υπάρχει κακό. Το μόνο κακό για μας είναι το ότι ο νους μας συνηθίζει να σκέπτεται σαρκικά, να σκέπτεται κατα την ανθρώπινη λογική. Ο νους μας είναι πάντοτε γεμάτος από νοήματα, το ένα διαδέχεται το άλλο, απασχολείται με προβλήματα και ιδέες, με γνώμες και επιθυμίες. Όταν όμως ο άνθρωπος έχη συνεχώς εστραμμένο τον νου του προς τον Θεόν, τότε είναι άδειος και μπορεί να γεμίση από τον Θεόν, έτσι ζουν οι Άγιοι.

Ο Άγιος έχει τον Θεόν, ξέρει ότι ανήκει στην μία Εκκλησία, στην Εκκλησία των Αγίων. Ξέρει επίσης ότι είναι αμαρτωλός, τέκνο του Αδάμ, αναγεννηθέν υπό του δευτέρου Αδάμ, του Χριστού.

Σοφά Λόγια-Αποφθέγματα

Συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη ο πόνος. Είναι φωτιά, καμίνι, που καίει και κατακαίει. Είναι καταιγίδα και τρικυμία. «Τα σπλάχνα μου και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν», λέει ο Σολομών. Είναι στιγμές που οι δοκιμασίες έρχονται απανωτές, η μία μετά την άλλη η και όλες μαζί. Πολύ βαρύς τότε ο σταυρός. Η αγωνία κορυφώνεται. Η ψυχή ζορίζεται τόσο, ώστε είναι έτοιμη να λυγίσει. Όλα φαίνονται μαύρα, κατάμαυρα. Παντού σκοτεινιά, παντού αδιέξοδα.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Και αν ακόμη φανούμε ότι πετύχαμε πάρα πολλά, όλα θα τα χάσουμε, όταν μας ενοχλεί το πικρό και άγριο ελάττωμα του φθόνου, που μακάρι να το αποφύγουμε όλοι μας, που με τη χάρη του βαπτίσματος βγάλαμε το παλιό ένδυμα των αμαρτημάτων μας και  μπορούμε να λάμπουμε σαν τις ακτίνες του ήλιου.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Καταδικασμένοι να είναι αθάνατοι

Οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν τόν Θεόν εἰς θάνατον. Ὁ Θεός ὅμως διά τῆς Ἀναστάσεώς Του ″καταδικάζει″ τούς ἀνθρώπους εἰς ἀθανασίαν. Διά τά κτυπήματα τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς. Διά τάς ὕβρεις τάς εὐλογίας. Διά τόν θάνατον τήν ἀθανασίαν. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσον μῖσος πρός τόν Θεόν, ὅσον ὅταν Τόν ἐσταύρωσαν. Καί ποτέ δέν ἔδειξεν ὁ Θεός τόσην ἀγάπην πρός τούς ἀνθρώπους, ὅσην ὅταν ἀνέστη. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νά καταστήσουν τόν Θεόν θνητόν, ἀλλ᾽ ὁ Θεός διά τῆς Ἀναστάσεώς Του κατέστησε τούς ἀνθρώπους ἀθανάτους. Ἀνέστη ὁ σταυρωθείς Θεός καί ἀπέκτεινε τόν θάνατον. Ὁ θάνατος οὐκ ἔστι πλέον. Ἡ ἀθανασία κατέκλυσε τόν ἄνθρωπον καί ὅλους τούς κόσμους του.

Κυριακή του Θωμά: Η πίστη είναι κυρίως βίωμα.

Εδώ και μία εβδομάδα στη ζωή της Εκκλησίας μας, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, κυριαρχεί το μοναδικό, ανυπέρβλητο και σωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού! Τα πάντα λαμπροφορούν προκειμένου να τιμήσουν την μεγάλη αυτή εορτή. Οι
λειτουργικοί ύμνοι αντηχούν την δόξα του Αναστημένου Χριστού. Τα
ιερατικά άμφια αποτυπώνουν με τα λαμπρά χρώματά τους τη χαρά που υπάρχει
στην ψυχή μας. Η ανθρωπότητα απολαμβάνει το δώρο της ζωής μέσα από την
Ανάσταση του Κυρίου! Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το συγκλονιστικό
 γεγονός θα είχε διαλύσει κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας από τις
 καρδιές των ανθρώπων. Κι όμως όπως φαίνεται και από την σημερινή 
Ευαγγελική περικοπή, οι άνθρωποι δεν έπαψαν στιγμή να απιστούν και να
αμφιβάλλουν, ακόμα και εκείνοι που έζησαν ιστορικά το γεγονός της
 Αναστάσεως. Η διήγηση σήμερα του Ευαγγελίου Κυριακή του Αντίπασχα ή του
Θωμά όπως λέγεται είναι χαρακτηριστική.

Τι είναι πιο παράδοξο,ο θάνατος ή η ανάσταση του Χριστού;

Ο Θεός έρχεται στην γη. Γίνεται άνθρωπος.

Διδάσκει. Θαυματουργεί.

Προδίδεται. Οδηγείται στον Σταυρό.

Η όντως Ζωή εκούσια πεθαίνει. Ο Θεός θανατώνεται.

Μετά από τρεις ημέρες ανασταίνεται.

Τί είναι πιο παράδοξο; Η ανάσταση ή ο θάνατος του Θεού;

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς:Χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε Χριστιανισμός!

Ἐὰν ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ εὐαγγελικὲς ἀλήθειες, ἡ ἀλήθεια αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἀκόμη, ἐὰν ὑπάρχει μιὰ πραγματικότητα στὴν ὁποία θὰ μποροῦσαν νὰ συνοψισθοῦν ὅλες οἱ καινοδιαθηκικὲς πραγματικότητες, ἡ πραγματικότητα αὐτὴ θὰ ἦταν ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μόνο στὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐξηγοῦνται ὅλα τὰ θαύματά Του, ὅλες οἱ ἀλήθειές Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ γεγονότα τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του ὁ Κύριος δίδασκε γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε γιὰ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Μέχρι τὴν ἀνάστασή Του δίδασκε ὅτι ἡ πίστη σ’ Αὐτὸν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀνάστασή Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος νίκησε τὸ θάνατο καὶ ἔτσι ἐξασφάλισε στοὺς θανατωμένους ἀνθρώπους τὴ μετάβαση ἐκ τοῦ θανάτου στὴν ἀνάσταση.

Μὲ τὴν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος ἔγινε θνητὸς καὶ πεπερασμένος· μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου γίνεται ἀθάνατος καὶ αἰώνιος. Σ’ αὐτὸ δὲ ἀκριβῶς ἔγκειται ἡ δύναμη καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Καὶ γιὰ αὐτὸ χωρὶς τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε κἄν ὁ Χριστιανισμός. 

Οι εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού.

Στα κείμενα της Αγίας Γραφής παρουσιάζονται ένδεκα εμφανίσεις του Αναστάντος Χριστού, από τις οποίες οι δέκα έγιναν στο διάστημα μεταξύ της Αναστάσεως και της Αναλήψεως και μία μετά την Πεντηκοστή. Μερικές από αυτές περιγράφονται αναλυτικά και άλλες απλώς απαριθμούνται. Καί, βέβαια, πρέπει να πούμε ότι δεν περιγράφονται όλες από τους ίδιους Ευαγγελιστάς, δηλαδή δεν αναφέρονται και οι ένδεκα σε κάθε ένα ξεχωριστό Ευαγγέλιο, αλλά μερικές μνημονεύονται από τον έναν Ευαγγελιστή και μερικές από τον άλλο.

Εγκύκλιος Αναστάσεως 2017

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ἠγέρθη οὐκ ἔστιν ὦδε, ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν».

Ἐνώπιον τοῦ θαύματος τῆς Ἀναστάσεως εὑρίσκονται ἀπόψε οἱ Μυρο­φόρες γυναῖκες. Ζητοῦν τόν Ἰησοῦ, ἀλλά τό μνημεῖο εἶναι κενό. Θέλουν νά τοῦ προσφέρουν τά ἀρώματα τῆς ἀγάπης τους, ἀλλά ὁ διδάσκαλος δέν εἶναι ἐκεῖ. Ἐπιθυμοῦν νά τόν δοῦν, ἀλλά ὁ Κύριος ἔχει ἤδη ἀναστηθεῖ.

Μεγάλη Παρασκευή: Ο Ξένος

Ἡ κτίση συμπάσχει μὲ τὸ Πάθος τοῦ Κτίστου της. Ὁ ἥλιος κρύβει τὶς ἀκτίνες του. Ἡ γῆ σείεται καὶ τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίζεται στὰ δύο «ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω» (Ματθ. 27, 51). Ὁ Σωτήρας θανατώνεται. Καὶ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, παρουσιάζεται στὸν Πιλάτο, γιὰ νὰ ζητήσει τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Διδασκάλου:

«Δὸς μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα, ἐβόα· δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, ὅν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον».

Ὁ κρυφὸς μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτει τὸ κρυφὸ ὄνομα τοῦ Διδασκάλου του, τὸ ὄνομα ποὺ τὸν συνόδευσε σ' ὁλόκληρη τὴ ζωή του, ἀπὸ τὴ βρεφικὴ ἡλικία ὡς τὸ σταυρικὸ θάνατό του: Ξένος.

Μεγάλη Παρασκευή: Ο Σταυρός

Από το φως της Μεγάλης Πέμπτης – με το Μυστικό Δείπνο: την παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας – μπαίνουμε στο σκοτάδι της Μεγάλης Παρασκευής, στην ημέρα δηλαδή του Πάθους του Κυρίου, του Θανάτου και της Ταφής Του.Στην πρώτη Εκκλησία αυτή η ημέρα, η Μεγάλη Παρασκευή, ονομαζόταν «Πάσχα του Σταυρού». Πραγματικά, αυτή η ημέρα, είναι η αρχή της Διάβασης, του Περάσματος, του οποίου το βαθύτερο νόημα θα μάς αποκαλυφθεί σιγά – σιγά, πρώτα στη θαυμαστή ησυχία του Μεγάλου και Ευλογημένου Σαββάτου και ύστερα, στη χαρά της Αναστάσιμης Ημέρας.

Ο δικός μου Νυμφίος

Αυτές τις ημέρες σκιαγραφείται μ’ έναν εκπλητικό τρόπο ο μεταπτωτικός άνθρωπος ο οποίος αλλάζει τόσο εύκολα παρασυρόμενος από τα πλήθη, τον όχλο, τους πολλούς.
-------------------------------
Ο Χριστός έρχεται και απευθύνεται στο πρόσωπο του καθενός. Το αίτημα της αγάπης που απευθύνει δεν είναι ομαδικό αλλά προσωπικό. Ευαγγελίζει ο Χριστός μια λευτεριά από την ομαδοποίηση όποια μορφή κι αν έχει αυτή· εθνική, φυλετική, κοινωνική, πολιτική, μορφωτική, οικονομική.

Τί σημαίνει "Πρόσθες αυτοίς κακά, Κύριε...";

Εἶναι στίχος ποὺ τὸν ἀκοῦμε στὸ προοίμιο τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ Νυμφίου κατὰ τὴ Μ. Ἑβδομάδα. Προτάσσεται πρὶν ἀπὸ τὸ κατανυκτικὸ τροπάριο «Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται», μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς στίχους («Ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζει τὸ πνεῦμά μου πρὸς σέ, ὁ Θεός...» κ.ο.κ.), καὶ ὅλοι μαζὶ ἀνήκουν στὴν περίφημη «ᾠδὴ» τοῦ προφήτη Ἡσαΐα.

Κυριακή των Βαΐων: Ας μην υποδεχθούμε τον Χριστό πρόσκαιρα και επιφανειακά!

Η αρχαία προφητεία του Ζαχαρίου εκπληρώνεται σήμερα.

« Χαίρε σφόδρα, θύγατερ Σιών..Ιδού,ο βασιλεύς σου έρχεταί σοι δίκαιος καί σώζων αυτός, πραΰς...επί υποζύγιον και πώλον νέον». Η μεγαλειώδης είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα , ευσεβείς Χριστιανοί, πραγματοποιείται κατά  τρόπον βασιλοπρεπή και τα      « ωσαννά» του λαού δονούν την ατμόσφαιρα. Εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπων τον υποδέχονται με κλάδους φοινίκων και αλλαλαγμούς. « Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών κρύβεται η αλήθεια της ζωής μας.

Το ποιοι πραγματικά είμαστε φαίνεται πίσω από την πόρτα του σπιτιού μας.
Πολλές φορές η ευλάβεια, η ταπείνωση, η απλότητα, η σιωπή, η ευγένεια είναι σχήματα επίπλαστα. Μοιάζει η αρετή μας σαν ένα ένδυμα που φοράμε αφού βγούμε έξω από το σπίτι μας. Ντυνόμαστε το χαμόγελο, κάνουμε τα μαλλιά μας κότσο, χαμηλώνουμε τον τόνο της φωνής μας, ηρεμούμε τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας. Και αρχίζει το θέατρο της ευσέβειας, αρχίζει η κωμωδία της χριστιανικής ζωής μας, η τραγωδία των επίπλαστων σχέσεών μας.
---------------------------
Εάν με τους ανθρώπους μας –μέσα στο σπίτι μας- δεν ζούμε τον παράδεισο, τότε τίποτα δεν έχουμε καταφέρει. Η συμπεριφορά μας μέσα στο σπίτι, με τους οικείους μας, δείχνει την πνευματική μας κατάσταση.
---------------------------
Ξέρετε, με τους ανθρώπους έξω από το σπίτι μας μπορεί να είμαστε οι πιο γλυκείς άνθρωποι ενώ μέσα στο σπίτι να είμαστε δικτάτορες, κατηφείς. Έξω από το σπίτι απλοί και καταδεχτικοί, μέσα στο σπίτι ιδιότροποι.
Όλα για τους “έξω”; Ποιο το νόημα;